Quidich przez wieki i Brytyjska Liga Quidicha

Quidich:

Pierwszymi grami miotlarskimi w jakie grali czarodzieje były (w niektórych przypadkach nadal są): - doroczny wyścig na miotłach (organizowany do dziś w Szwecji), - stichstock wczesnośredniowieczna gra niemiecka – znana u nas jako sztychsztok, zaniknął w XIV w., - aingingein – gra popularna w Irlandii, - creaothceann – szkocka gra z XI w. zakazana przez MM w 1762 r., - shuntbumps – gra popularna w hrabstwie Devon w Anglii, - swivenhodge – narodziła się w Herefordshire. Grywa się w niego w Anglii do dzisiaj, choć nigdy nie zdobyła ona wielkiej popularności. Quidditch narodził się w średniowieczu w Queerditch Marsh. Pierwsze wzmianki o grze znajdziemy w pamiętniku (znajdującym się obecnie w Muzeum Quidditcha w Londynie) Gestie Keddle, która w XI w. zamieszkiwała na skraju moczarów Oueerditch Marsh. Tuż obok jej posiadłości młodzi sąsiedzi grali w grę, która polegała na rzucaniu do siebie piłką, starając się ją wybić w rosnące nieopodal drzewa (ówczesna forma dzisiejszych bramek). W tym czasie śmigały wokół nich dwa ciężkie kamienie, które starały trafić się w graczy i zwalić je z mioteł (pierwsze tłuczki). Kolejne wzmianki o tej grze napotykamy dopiero 100 lat później. W tym przypadku chodzi o list (znajdujący się w archiwum norweskiego MM) czarodzieja Goodwina Keen piszącego do swojego norweskiego kuzyna. W liście następuje pierwsza wzmianka o „łapaczu” – czyli prawdopodobnie poprzedniku dzisiejszego ścigającego. Po raz pierwszy też strzelało się nie do drzew, ale do beczułek umieszczonych na wysokich palach.

Brytyjska Liga Quidicha:

Armaty z Chudley:

Wielu uważa, że Armaty z Chudley mają już najlepsze dni poza sobą, ale ich zagorzali kibice wciąż wierzą w odrodzenie swojej ulubionej druzyny. Armaty zdobyły mistrzostwo Ligii dwadzieścia jeden razy, ale od 1892 roku grają słabo i nie docierają do finału. Noszą pomarańczowe szaty z pędzącą kulą armatnią na piersi i literami AC na plecach. W 1972 roku zmieniono hasło klubu, które do tej pory brzmiało: "Zwyciężymy". Obecnie brzmi ono: "Trzymajmy kciuki i nie traćmy nadziei".

Chluba Portree :

Drużyna pochodzi z wyspy Skye, gdzie założono ją w 1292 roku. "Chluby", jak ich nazywaja kibice, noszą ciemnopurpurowe szaty ze złotą gwiazdą na piersi. Ich najsłynniejsza szukająca, Catriona McCormack, była kapitanem drużyny podczas dwóch zwycieskich meczów o mistrzostwo ligii w latach sześćdziesiątych XX wieku, a w reprezentacji Szkocji wystąpiła trzydzieści sześć razy. Jej córka Meaghan gra obecnie na pozycji obrońcy. (Jej syn Kirley gra na gitarze prowadzącej w znanym zespole Fatalne Jędze).

Jastrzębie z Falmouth:

Jastrzębie noszą szaty w kolorach ciemnoszrym i białym z głową jastrzębia na piersi. Znani są z bardzo ostrej gry, a reputację tę wzmocnili szczególnie ich słynni pałkarze, Kevin i Karl Broadmoorowie, którzy grali w druzynie w latach 1958-1969 i którzy aż czternaście razy byli zawieszani przez Departament Czarodziekskich Gier i Sportów za wyjątkowo brutalna grę. Hasło klubu: "Wygramy, a jak nie, to przynajmniej rozwalimy kilka łbów".

Katapulty z Caerphilly:

Walijski klub Katapult powstał w 1402 roku. Zawodnicy noszą szaty w pionowe jasnozielone i szkarłatne pasy. Katapulty osiemnaście razy zdobyły mistrzostwo Ligi, pokonały norweskie Kanie z Karasjok. Po tragicznej śmierci ich najsłynniejszego zawodnika, Llewellyna, zwanego Groźnym, który został pożarty przez chimerę podczas wakacji w Mykonos w Grecji, społeczność czarownic i czarodziejów w Walii ogłosiła dzień żałoby narodowej. Obecnie po zakończeniu sezonu rozgrywek ligowych najodważniejszy zawodnik roku otrzymuje pamiatkowy Medal Llewellyna Groźnego.

Nietoperze z Ballycastle:

Najznakomitsza drużyna irlandzka, która już dwadzieścia siedem razy zdobyła mistrzostwo Ligi Quidditcha, co daje jej drugie miejsce w statystyce ligi. Członkowie drużyny noszą czarne szaty ze szkarłatnym nietoperzem na piersi. Ich słynna maskotka, Gacek Stodolak, znana jest również z reklamy piwa kremowego, w której wyznaje: "Mam bzika na punkcie kremowego piwka!"

Osy z Wimbourne:

Osy mają szaty w poziome, żółto - czarne pasy z wizerunkiem osy na piersi. Założona w 1312 r. druzyna była osiemnaście razy mistrzem ligi i dwukrotnie grała w półfinałach mistrzostw Europy. Uważa się, że ich nazwa ma związek z pewnym brzydkim incydentem, który miał miejsce w połowie XVII wieku podczas meczu ze Strzałami z Appleby. Pałkarz z Wimbourne, przelatując obok drzewa na skraju boiska, dostrzegł zwisające z gałęzi gniazdo os i wybił je w stronę szukającego Strzał, który został tak pożądlony, ze musiał zrezygnować z dalszej gry. Druzyna z Wimbourne wygrała i od tej pory osa jest jej emblematem klubowym. Kibice Os (znani jako "Żądlaki") tradycyjnie bzyczą głośno na trybunach, aby wytracić z równowagi ścigajacych przeciwników, kiedy ci strzelaja karnego.

Pustułki z Kenmare:

Ta irlandzka druzyna została założona w 1291 roku i znana jest do dziś na całym świecie z niesamowitych wyczynów swoich maskotek, leprokonusów, a takze dopingu swoich kibiców, którzy wspaniale graja na harfach. Pustułki mają szmaragdowe szty z odwróconymi do siebie grzbietami żółtymi literami P i K na piersi. Darren O`Hare, obrońca Pustułek w latach 1947-1960, był trzykrotnie kapitanem reprezentacji Irlandii. Przypisuje się mu wprowadzenie agresywnej formacji ścigających, znanej jako "głowa jastrzębia".

Sroki z Montrose :

Sroki są najskuteczniejszą druzyną w historii ligi brytyjsko-irlandzkiej, której mistrzostwo zdobyły aż trzydzieści dwa razy. Dwukrotnie zostały mistrzami Europy, więc trudno się dziwić, że mają swoich fanów na całym świecie. Spośród ich wielu znakomitych zawodników warto wymienić szukającą Eunice Murray (zmarła w 1942 roku), która wsławiła się ządaniem szybszego znicza, "ponieważ ten zbyt łatwo złapać", i Hamisha MacFarlana,kapitana druzyny w latach 1957-1968 , który po błyskotliwej karierze zawodnika zasłynął jako równie skuteczny szef Departamentu Czarodziejskich Gier i Sportów. Sroki maja czarno-białe szaty z wyobrazeniami srok na piersi i na plecach.

Strzały z Appleby :

Ta pochodzaca z północnej Anglii drużyna powstała w 1612 roku. Nosi jasnoniebieskie szaty z wyszytą na nich srebrna strzałą. Kibice Strzał są zgodni co do tego, że najwiekszym sukcesem druzyny było pokonanie w 1932 roku Sępów z Vracy, ówczesnych mistrzów Europy. Mecz trwał szesnaście dni w fatalnych warunkach, bo w deszczu i gęstej mgle. Dawny zwyczaj kibiców Strzał, polegajacy na wypuszczaniu z różdżek w powietrze strzał za każdym razem, gdy ich scigający zdbyli gola, został zakazany przez Departament Czarodziejskich Gier i Sportów w 1894 roku, kiedy jedna z owych strzał przebiła nos sędziego Nugenta Pottsa. Istnieje tradycyjna ostra rywalizacja między Strzałami a Osami z Wimbourne.

Tajfuny mają błękitne szaty z podwójnym granatowym T na piersi i plecach. Druzyna została założona w 1520 roku, a swój najświetniejszy okres przeżywała na początku XX wieku, kiedy dowodzona przez swojego kapitana, szukajacego Rodryka Plumptona, pięć razy z rzędu zdobyła mistrzostwo ligi. Jest to rekord wśród druzyn brytyjskich i irlandzkich. Rodryk Plumpton grał dwadzieścia dwa razy w reprezentacji Anglii jako szukajacy. Należy do niego rekord w szybkości schwytania zncza: uczynił to w trzy i pół sekundy po gwizdku rozpoczynajacym mecz (w 1921 roku, przeciw Katapultom z Caerphilly).

Wędrowcy z Wigtown:

Ten klub z kresów angielsko-szkockich został założony w 1422 roku przez siedmioro latorosli pewnego czarodzieja-rzeźnika Waltera Parkina. Czterech braci i trzy siostry utworzyli wspaniale zgrana druzynę, która rzadko przegrywała mecze. Złośliwi twierdzą, że do owych zwyciestw przyczyniał sie ich ojciec, który obserwował mecz z różdżka w jednej ręce, a toporem rzeźnickim w drugiej. W ciagu nastepnych stuleci w druzynie Wędrowców często spotyka sie potomków Parkinów, a na pamiatkę swojego pochdzenia członkowie drużyny nosza krwistoczerwone szaty ze srebrnym toporem na piersi.

Zjednoczeni z Puddlemere:

Ta załozona w 1163 roku jest najstarsza z całej lidze. Ma na swym koncie dwadzieścia dwa tytuły mistrzów ligi i dwa istrzów Europy. Hymn zespołu ("Beat Back Those Bludgers, Boys, and Chuck That Quaffle Here"), został niedawno nagrany przez czarownice Celestynę Warbeck; dochód ze sprzedaży zasili konto Kliniki Magicznych Chorób i Urazów Szpitala sw. Munga. Druzyna z Puddlemere nosi granatowe szaty z emblematem klubu: dwoma skrzyżowanymi złotymi łodyzkami sitowia.

Mam tą książke , jest ciekawa , ale na mnie największe wrażenie zrobiła książka (nie tom H.P.) "Mój przyjaciel Harry Potter"

Dzięki Michael! Właśnie tej książki szukałam! Ciekawe to wszystko!